Οι ιστορίες μας
Χθες ήταν ακόμη μια νύχτα χωρίς ύπνο.Ήμασταν στο γνωστό πλέον για εμάς καταφύγιο και από πάνω μας ακούγαμε συνεχώς βόμβες να σκάνε.Άραγε για πόσο καιρό ακόμα θα ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες;Το χειρότερο όμως είναι πως πλέον οι ώρες του "κρυφτού' περνάνε πιο δύσκολα καθώς λείπουν τα ανέκδοτα και η θετική ενέργεια του μπαμπά.Πήγε να μας βρει τα απαραίτητα πριν κάμποσες μέρες αλλά ακόμα δεν έχει γυρίσει.Η μαμά μου ανησυχεί και τελευταία δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της ξεσπώντας σε λυγμούς .Εγώ νιώθω υποχρέωσή μου να την στηρίξω αλλά νιώθω επίσης αδύναμος ψυχολογικά και σωματικά. Έχω να βάλω μέρες κάτι φυσιολογικό στο στομάχι μου και συνέχεια ζαλίζομαι. Θα καταφέρω να επιζήσω μετά από όλο αυτό;Την κάνω συχνά αυτήν την ερώτηση στην μητέρα μου και παίρνω κάθε φορά την ίδια απάντηση <<ο θεός είναι μεγάλος παιδί μου,μας αγαπάει και θα μας γλιτώσει>>. Αφού μας αγαπάει όμως γιατί χάθηκαν τόσες ζωές;Γιατί ο μπαμπάς δεν έχει γυρίσει ακόμα;Γιατί εγώ και η μητέρα μου πεινάμε;Γιατί;Γιατί;Γιατί;Χθες ήταν ακόμη μια νύχτα χωρίς ύπνο.Ήμασταν στο γνωστό πλέον για εμάς καταφύγιο και από πάνω μας ακούγαμε συνεχώς βόμβες να σκάνε.Άραγε για πόσο καιρό ακόμα θα ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες;Το χειρότερο όμως είναι πως πλέον οι ώρες του "κρυφτού' περνάνε πιο δύσκολα καθώς λείπουν τα ανέκδοτα και η θετική ενέργεια του μπαμπά.Πήγε να μας βρει τα απαραίτητα πριν κάμποσες μέρες αλλά ακόμα δεν έχει γυρίσει.Η μαμά μου ανησυχεί και τελευταία δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της ξεσπώντας σε λυγμούς .Εγώ νιώθω υποχρέωσή μου να την στηρίξω αλλά νιώθω επίσης αδύναμος ψυχολογικά και σωματικά. Έχω να βάλω μέρες κάτι φυσιολογικό στο στομάχι μου και συνέχεια ζαλίζομαι. Θα καταφέρω να επιζήσω μετά από όλο αυτό;Την κάνω συχνά αυτήν την ερώτηση στην μητέρα μου και παίρνω κάθε φορά την ίδια απάντηση <<ο θεός είναι μεγάλος παιδί μου,μας αγαπάει και θα μας γλιτώσει>>. Αφού μας αγαπάει όμως γιατί χάθηκαν τόσες ζωές;Γιατί ο μπαμπάς δεν έχει γυρίσει ακόμα;Γιατί εγώ και η μητέρα μου πεινάμε;Γιατί;Γιατί;Γιατί;
Ξύπνησα και σήμερα το πρωί. Έχω βαρεθεί αυτή την κατάσταση. Δεν αντέχω άλλο. Ώρες ώρες σκέφτομαι «γιατί δεν φεύγω;» μα πώς να φύγω; Μπορώ; Ίσα ίσα που μπορώ και επιβιώνω. Δε μπορώ να καταλάβω πως καταντήσαμε έτσι. Τότε περπατούσα να πάω σχολείο σε ένα δρόμο ήρεμο. Τώρα τρέχω, με την οικογένειά μου, από καταφύγιο σε καταφύγιο μην μας πετύχει καμιά βόμβα. Δρόμοι γεμάτοι πτώματα, αίματα, γυναίκες να χάνουν τους άντρες τους, μάνες να χάνουν τα παιδιά τους και το αντίστροφο. Έχει γίνει συνήθεια πλέον. Φωνές, κραυγές, τσιρίδες, ήχοι από βόμβες και εκρηκτικά να σκάνε…
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, τώρα μόλις ξεκίνησα από το καταφύγιο, με τους γονείς μου να πάμε να αναζητήσουμε άλλο «καλύτερο». Βλέπω παντού νεκρά σώματα και το αίμα να ξεχειλίζει. Πιο κάτω, άντρες με όπλα ντυμένοι με στολές πολέμου σκοτώνοντας όποιον βρουν μπροστά τους. Η μαμά έχει τραυματιστεί άσχημα στο δεξί της πόδι. Αιμορραγεί. Ο πατέρας προσπαθεί να καλύψει το τραύμα της και να συνεχίσουμε να τρέχουμε. Ακούγεται πυροβολισμός. Η μαμά πέφτει στο έδαφος. Γυρνάω τη βλέπω και τρέχω κοντά της. Η σφαίρα την πέτυχε στην καρδιά. Προσπαθεί να μας μιλήσει, να πει κάτι. Όμως δε μπορεί . Ήταν η σφαίρα που την εμπόδιζε. Ο πατέρας την πήρε στους ώμους του προσπαθώντας να την πάει σε κάποιο κοντινό ιατρείο. Όλα είχαν καταστραφεί. Δεν υπήρχε τίποτα. Βρήκαμε ένα σχετικά ήσυχο μέρος και την αφήσαμε εκεί. Ξαπλώσαμε δίπλα της και εκεί είπαμε το τελευταίο αντίο στη μαμά.
Όλα χάθηκαν. Νιώθω πως ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ακούστηκε ο πυροβολισμός. Κοιτάω γύρω μου. Όλα είναι όπως πριν. Άνθρωποι σκοτώνονται, χάνουν αδέλφια, γονείς, παιδιά. Πως μπορούν να το κάνουν αυτό στους ανθρώπους; Ποτέ δεν το κατάλαβα και ούτε θα το καταλάβω. Είναι τόσο άδικο. Νιώθω ένα κενό να έχει καλύψει όλες τις σκέψεις μου, τα πάντα μου. Ο χρόνος έχει σταματήσει και νομίζω ότι είμαι μόνη μου. Μήπως είμαι; Πέφτω στο έδαφος χωρίς να νιώθω τίποτα. Έκλεισαν τα μάτια μου. Άραγε αύριο θα ξυπνήσω;!
343 μέρες και ζω...
Σε 22 μέρες θα έχει περάσει ακριβώς 1 χρόνος από τότε που έχασα τα πάντα,το σπίτι μου,τους φίλους μου,την οικογένεια μου,την ζωή μου.Έτσι απλά τα έχασα όλα,έτσι απλά κηρύχθηκε ο πόλεμος και όλα άλλαξαν λες και μεταφερθήκαμε σε άλλη διάσταση,σε άλλο κόσμο,έναν κόσμο γεμάτο φόβο,απόγνωση,αίμα,εγωισμό και σκληρότητα.Εδώ και 343 μέρες,και συνεχίζει να αυξάνεται ο αριθμός.Είμαι μόνη,φοβισμένη και κουρασμένη από την έτσι αποκαλούμενη ζωή,σε έναν τόπο που δεν ξέρω κανέναν,περνώντας τις μέρες μου τρέχοντας σε καταφύγια και περιμένοντας τον βαρκάρη από τον Άδη.Μία βόμβα,μία μόνο βόμβα κατάφερε να μας χωρίσει με την οικογένεια μου,καθώς έπεσε ακριβώς δίπλα μου,αφού έγιναν όλα μαύρα γύρω μου,δεν θυμάμαι τίποτα ύστερα.Ξύπνησα σε μια σκηνή ολομόναχη χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει,όταν βγήκα έξω κατάλαβα ότι τα έιχα χάσει όλα,παντού καπνός,γκρεμισμένα κτίρια και άνθρωποι να τρέχουν με πανικό στα μάτια τους.Έπειτα,από τότε ταξιδεύω κάθε μέρα αναζητώντας την οικογένεια μου,την ζωή μου,την ειρήνη,την χαρά,τον εαύτο μου ή απλά περιμένω να ξυπνήσω από αύτον τον τρομερό εφιάλτη ανακουφισμένη ότι ήταν απλώς ένα όνειρο,άλλα ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ,αύτη είναι η πραγματικότητα μου και η ζωή μου.
343 μέρες και πεθαίνω...
